Η Πρωτομαγιά δεν είναι ανοιξιάτικη γιορτή, είναι απεργία ταξική
Την ώρα που στις κάλπες των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης της συμμετοχής ρίχνονται όνειρα και προσδοκίες, αγώνες και αδιέξοδα διλήμματα…
Την ώρα που το θέαμα και το εμπόρευμα επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική δράση…
Ποια/ος μπορεί να ξεχάσει με «αντιστάθμισμα» την επιδοματική πολιτική της φιλανθρωπίας, για ένα κομμάτι ψωμί:
- τους 37.000 νεκρούς από την πανδημία, τους 57 νεκρούς στις ράγες των αποικιοκρατικών συμβάσεων των μνημονίων, τους χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς;
- την απαγόρευση των συγκεντρώσεων, τη μεθόδευση να επιβληθεί πλήρης έλεγχος των σωματείων από το κράτος με το ηλεκτρονικό φακέλωμα των σωματείων;
- την απαγόρευση κυκλοφορίας στους δημόσιους χώρους με πρόσχημα την πανδημία, τον κανιβαλισμό από τις συμμορίες των μηχανισμών καταστολής σε όσες/ους αντιστέκονται στους δρόμους ή και περιφρουρούν τις απεργίες;
- τις αποφάσεις του ποινικού κατασταλτικού μηχανισμού των δικαστηρίων που εγκληματοποιεί τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, ενώ τρομοκρατεί όποια επιζώσα καταγγέλλει κυκλώματα –όπως την 12χρονη στον Κολωνό που κρατούν προφυλακισμένη τη μάνα, ενώ αποφυλακίζουν παιδοβιαστές, βιαστές, σωματέμπορους, και τον πρώην μπάτσο στην υπόθεση της Ηλιούπολης που συνεχίζει να κάνει απειλητικές αναρτήσεις εις βάρος της 19χρονης και των δικηγόρων της;
- τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, τη διάλυση και την εμπορευματοποίηση των νοσοκομείων, τις απολύσεις υγειονομικών που δεν είχαν εμβολιαστεί;
- τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις φυλακές που έχουν γίνει κολαστήρια;
Απέναντι σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα δόθηκαν και δίνονται σημαντικές και αποτελεσματικές μάχες, δεκάδες χιλιάδες απήργησαν, κατέλαβαν κτίρια, διαδήλωσαν στους δρόμους της οργής, απάντησαν συλλογικά στην κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία.
Την 1η του Μάη συνεχίζουμε: απεργούμε* (*δεν αναπληρώνουμε), διαδηλώνουμε.
Η 1η του Μάη, η εργατική πρωτομαγιά, είναι παγκόσμια μέρα ιστορικής μνήμης και ταξικών αγώνων.
Στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι απλώς μια θεσμοθετημένη αργία –μια μέρα στις 365 μέρες αφιερωμένη στον εργάτη. Είναι απεργία. Αποτελεί ξεκάθαρη κόκκινη γραμμή ανάμεσα στις/στους εργαζόμενες/ους, στις/στους άνεργες/ους και στα αφεντικά.
Απεργούμε στον χώρο εργασίας συλλογικά και αλληλέγγυα.
Δεν απεμπολούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα –δεν μας δόθηκαν, δεν μας παραχωρήθηκαν. Κατακτήθηκαν με τίμημα τη ζωή, τις φυλακίσεις, την ανεργία.
Στον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, στον οποίο η απουσία αντίπαλου δέους εντείνει την εργοδοτική τρομοκρατία, η άρνηση εργασίας αποτελεί πράξη αντίστασης:
- στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, στον εκβιασμό της απόλυσης, στη σεξιστική συμπεριφορά των αφεντικών, στην μη καταβολή δώρων Χριστουγέννων–Πάσχα, επιδόματος και αποζημίωσης αδείας, στην υπασφάλιση, στην παραβίαση του 45΄ της διδακτικής ώρας.
- στην ασυδοσία των εργοδοτών που έφτασαν στο σημείο να κακοποιούν μαθητή στα Άνω Λιόσια.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, και στον κλάδο της ιδιωτικής εκπαίδευσης χρειάζεται οι δυνάμεις του ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού να διαμορφώσουν τους όρους για να δημιουργηθεί ένα σωματείο βάσης κλαδικό πανελλαδικό, μακριά από μηχανισμούς και παράγοντες της «νομιμότητας».
Την 1η του Μάη στις 13.00 στο Πεδίο του Άρεως καλούμε τις/τους εργαζόμενες/ους, τις/τους άνεργες/ους του κλάδου να στηρίξουμε την απεργιακή μοτοπορεία του σωματείου βάσης των εργαζομένων οδηγών δικύκλου, της ΣΒΕΟΔ.
Την 1η του Μάη καμία εργοδοσία δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να εργαστούμε ή να μην μας πληρώσει σύμφωνα με το ωράριό μας. Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να αντισταθούν σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία των αφεντικών (Εδώ το σχετικό ΦΕΚ, τ. Β΄, 4212/27 ΔΕΚ 2016 και εδώ ο νόμος 4415/2016, άρθρο 80).
Για τον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό των σωματείων βάσης!
Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης
με αυτοοργάνωση και ταξική αλληλεγγύη!
Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση 