Αντίσταση στη λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, στην εγκληματοποίηση των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, στον πόλεμο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση
Εναντίον της χολέρας του 1865 διετάχθησαν εν Ελλάδι μακραὶ και αυστηραὶ καθάρσεις. […] Το κρέας επωλείτο υπό ελαστικής συνειδήσεως κερδοσκόπων αντί τριών δραχμών κατ᾽ οκάν, ο άρτος αντί ογδοήκοντα λεπτών και ο οίνος αντί δραχμής. […] Οι κερδοσκόποι απέθετον τα εμπορεύματά των εις την άκραν της απωτάτης ακτής της ερημονήσου, ελάμβανον τα λεπτά των και έφευγον. Η χολέρα δυνατὸν να κολλά εις κάθε πράγμα, αλλ᾽ εις τα χρήματα όχι. […] Θα έλεγέ τις ότι η χολέρα ήτο μόνον πρόφασις, και ότι η εκμετάλλευσις των ανθρώπων ήτο η αλήθεια.
Βαρδιάνος στα σπόρκα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εμιλούσαν για τους φόρους που έβαζε η Κυβέρνηση, κάθε Κυβέρνηση, ετοιμάζοντας πόλεμο, για να στέλνει του τόπου τα πλούτη, τον ιδρώτα του εργάτη, σε ξένα πουγκιά, των πλούσιων της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας.
Η Τιμή και το Χρήμα, Κωνσταντίνος Θεοτόκης
Μετά από 2 χρόνια λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, εγκληματοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, αντιμετώπισης -με πρόσχημα τη λοίμωξη Covid–19- ως εσωτερικού εχθρού αρχικά των διαδηλωτών και στη συνέχεια όσων δεν εμβολιάστηκαν. 23 χρόνια μετά την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, ο πόλεμος προβάλλει ξανά στην Ευρώπη ως το πιο φονικό εργαλείο για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, για να συνεχίσει το κεφάλαιο την κερδοφορία του μέσα στην κρίση επενδύοντας στην πολεμική βιομηχανία και στη μαύρη αγορά στην τροφή και την ενέργεια.
Φόβος και τρόμος, όπως χρόνια τώρα στην Ασία, στην Αμερική, στην Αφρική, και στους κατοίκους της…. πολιτισμένης Ευρώπης. Εδώ φτώχεια και ανεργία. Προσφυγιά και θάνατος για Oυκρανές/ούς και Ρώσους στο πεδίο του πολέμου. Για όσες/ους είχαν την αυταπάτη ότι η ψευδαίσθηση της ευμάρειας θα έρθει με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Για όσους γίνονται κρέας για τα κανόνια. Μοιράζεται λοιπόν ξανά ο κόσμος. Ζώνες γεωστρατηγικής κυριαρχίας. Το κεφάλαιο και τα κράτη επιβάλλουν το ματοκύλισμα στη γραμμή παραγωγής και στο πεδίο της σφαγής.
Σε αυτές τις συνθήκες οι ακηδεμόνευτοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία –όσο και αν δυσκολεύουν οι αντικειμενικοί όροι, όσο και να περιορίζονται οι υποκειμενικές δυνάμεις. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται να ανατραπεί από τα κάτω η ακροδεξιά κυβερνητική πολιτική της νέας δημοκρατίας, η οποία μεθόδευσε την ποινικοποίηση κάθε αγώνα εκτελώντας τις εντολές του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται να συγκρουστούμε με την προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης που διαχωρίζουν τους πρόσφυγες, τους μετανάστες ανάλογα με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ: στρατόπεδα συγκέντρωσης, αρρώστιες και θάνατος στα κολαστήρια για όσες/ους έρχονται από την Ασία και την Αφρική, υποδοχή με θέσεις εργασίας για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία. Εργαζόμενοι και άνεργοι χρειάζεται να διαμορφώσουμε ταξική συνείδηση ενάντια στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και στην ξενοφοβία.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται πολιτική και οργανωτική ρήξη με τον καθεστωτικό εργοδοτικό συνδικαλισμό που σιτίζεται από το κράτος, χειραγωγεί, αφομοιώνει, ευτελίζει και απαξιώνει τους εργατικούς αγώνες.
Χρειάζεται ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός: σωματεία βάσης χωρίς ιεραρχία, χωρίς περσόνες και παράγοντες, αποσπασμένους συνδικαλιστές που αποδέχονται και αναπαράγουν ρόλους. Μακριά από το θέαμα και την αυτοαναφορικότητα. Για να ενώσουμε το νήμα από τις μικρές και μεγάλες μάχες που δόθηκαν από τα κάτω στους δρόμους με τους νικηφόρους απεργιακούς αποκλεισμούς που έδωσαν τη δύναμη στις/στους εργαζόμενες/ους να πιστέψουν στη σημασία της συλλογικότητας κόντρα στην ιδιοτέλεια και στη μοιρολατρία.
Στους εργασιακούς χώρους της ιδιωτικής εκπαίδευσης λεηλατούνται τα εργασιακά δικαιώματα. Με πρόσχημα τον Covid–19 τα αφεντικά επέβαλαν γενίκευση της τηλεργασίας, υπασφάλιση, μαύρη εργασία και δραματική μείωση των ωρών εργασίας. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται ο αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς όσων βάζουν κόκκινη γραμμή ανάμεσα στους εργαζομένους και στα αφεντικά, όσων αντιστέκονται στην επιβολή της μετατροπής των αιθουσών διδασκαλίας σε χώρους reality και συνεχίζουν να στέκουν όρθιες/οι και να διδάσκουν αξιοπρέπεια. Όσο όμως δεν αποδομείται η φενακισμένη αντίληψη ότι ο χώρος εργασίας είναι μια …καβάτζα για την έστω και στοιχειώδη ασφάλιση και το βασικό μεροκάματο, όσο υπάρχει η ψευδαίσθηση του ατομικού δρόμου της επιστημοσύνης, που αναπαράγεται και από… πρωτοβάθμια σωματεία που διαχωρίζουν τους εργαζόμενους της εκπαίδευσης σε καθηγητές και σε… «υπόλοιπους», αυτή η δυστοπία θα συνεχίζει να μας συνθλίβει.
Γι′ αυτό η συμμετοχή στην 24ωρη απεργία την Τετάρτη 6 του Απρίλη και στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνέχιση του αγώνα, για να μη γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω, που η λέξη απεργία στην ιδιωτική εκπαίδευση είχε χαθεί στο πέρασμα των χρόνων από τις απεργίες του ‘77 και του ‘82 στα ιδιωτικά σχολεία για την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Γι’ αυτό η αναζήτηση του δρόμου του ακηδεμόνευτου αγώνα αποτελεί τη μόνη προοπτική για τη δημιουργία ενός σωματείου βάσης κλαδικού πανελλαδικού για όλες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους στην ιδιωτική εκπαίδευση χωρίς διαχωρισμούς στη μορφή εργασίας, σε ντόπιους και ξένους, χωρίς έμφυλα στερεότυπα…
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ο ταξικός αγώνας θα είναι νικηφόρος μόνο αν είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Να δώσουμε τη μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς, να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν, να βρούμε το μονοπάτι της αλληλεγγύης και της συλλογικής αντίστασης.
Όλες/οι στην απεργία την Τετάρτη 6 του Απρίλη,
να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα
Προπύλαια, 11.00 π.μ.
Αντίσταση Αυτοοργάνωση Ταξική αλληλεγγύη
Όλα για όλες/ους, τίποτε για μας…
Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση 